Lífið og tilveran

Ég ætlaði sko að baka fyrir minn heittelskaða skúffukökuna sem allir eru búnir að vera að hrósa. Gramsaði í skúffunni eftir uppskriftinni, hrærði deigið, setti í ofnskúffuna og inn í ofninn. Þá skyndilega mundi ég eftir að mig vantaði kakó og flórsykur svo ég stormaði út í búð og keypti það. Er heim var komið fór ég að þvo skálina og sleikjuna. Nema hvað!! Varð mér ekki litið á endann á sleikjunni og það vantaði fremsta hlutann á hana. Skaptið er úr plasti en sleikjan sjálf úr gúmmí og það vantaði á gúmmíið. Ég hugsaði ..OMG,, ég ætla rétt að vona að það hafi vantað þetta á og kom við sárið á sleikjunni, puttarnir klístruðust allir og það var eins og ég væri með puttana fasta í lími. Henti sleikjunni og vonaði það besta. En rétt eftir þetta fór ég að finna brunalykt og varð litið inn í ofninn. Þessi líka rómaða skúffukaka var orðin alltof stór í skúffuna og farin að leka niður í ofninn( sem ég var nýbúin að hreinsa). Þá mundi ég það! Prentarinn var bilaður þegar ég skrifaði uppskriftina niður og ég tvöfaldaði hana strax um leið og ég skrifaði hana( ofnskúffan mín er svo stór) og í flýtinum við að skrifa þetta skrifaði ég líka það sem ég hafði ekki ætlað að skrifa. Eitthvað um að best væri að tvöfalda uppskriftina ef maður væri með stóra ofnskúffu.

Svo ekki er nú öll vitleysan eins. Er búin að vera að finna til verkja í einni tönn þegar ég borða og drekk eitthvað kalt og heitt. Fór til tannsa og hann fann hvaða tönn það væri. Boraði og þegar hann var að vinna í tönninni fannst mér svo skrítið að ég fyndi enn þennann skrítna verk. Hann sagði að oft leiddi þetta út um allt frá einni tönn. Seinni partinn þegar deifingin fór úr var þetta eins og áður en ferðin til tannsa hófst. Hann hafði borað vitlausa tönn. Hann var einmitt að furða sig á því að ég fyndi þennan mun með pínkuponsu skemmd. Og enginn tími laus fyrr en eftir páska.

 

Við hjónakornin skruppum í algjöra draumaferð, fyrir nokkrum árum, til Tenerife á Kanaríeyjum rétt fyrir jól.Vorum þarna á 5 stjörnu glæsihóteli með morgun og kvöldmat inniföldum.Kvöldverðarborðið var rosalega glæsilegt og mjög fjölbreytt. Borð sem svignaði undan köldum salötum kennd við ýmis lönd. Þarna var rússneskt salat, enskt salat og fleiri og fleiri lönd nefnd. Svo voru heitir réttir og alltaf tveir kokkar stóðu vaktina og annar eldaði kjöt, hinn fisk.Eitt kvöldið fór ég að hræra í einum pottréttinum þarna. Sá þá að það voru kolkrabbalappir í honum. Ég ákvað að prófa þennan spennandi rétt. Þjónarnir voru á þönum fram og til baka með borðvínin handa gestunum og nóg að gera. Við sátum alltaf á borði alveg við ganginn svo við þyrftum ekki að labba langt í matinn.Ég settist niður með minn pottrétt og smakkaði fyrst á gúmmelaðinu( sósunni) Hún var góð svo ég ákvað þá að éta þessar lappir. Fór að munda gaffalinn og ætlaði að stinga honum í eina löppina á disknum, þá vildi ekki betur til, af því að þetta var víst ólseigt, að andskotans löppin skaust beint af diskinum og út á gólf. Auðvitað þurfti hún að lenda á miðjum ganginum. Ég leit til hægri og vinstri til að athuga hvort fólkið á næstu borðum hefði séð þetta óhapp. NEI, ég slapp. Eftir smátíma kemur þarna þjónn labbandi með rauðvín og tvö glös á bakka. Eins og þjónum er tamt, þá labbaði hann bísperrtur áfram í áttina til okkar. Karlhlunkurinn þurfti auðvitað að stíga beint á kolkrabbalöppina. Löppin sem lenti á kolkrabbanum fór á flug áfram og þjónninn vaggaði óeðlilega mikið til hægri og vinstri. Þegar hann var um það bil að detta þurfti hann þá ekki að glopra bakkanum upp í loft og svo hallaðist bakkinn og lenti á borði þarna hinu megin í salnum. Þar sat fín frú, komin í kvöldklæðnaðinn, flottan satínkjól drapplitaðan,skipti það engum togum að rauðvínsflaskan þurfti auðvitað að lenda á konuskarninu. Hún náttl. æpti og stökk upp úr sætinu blóðrauð í framan af rauðvínssullinu og kjóllinn allur út í rauðum blettum. Von bráðar komu fullt af þjónum og stumruðu yfir konunni og fóru með hana fram, örugglega til að þrífa kjólinn.Ungþjónninn varð eftir, tók upp servéttu, beygði sig niður og tók eitthvað upp. Þarna var kolkrabbalöppin komin í fallega servéttu. Þegar þarna var komið við sögu, stóð ég upp og leit mig hverfa út um dyrnar. Fór í mollið við hliðina á hótelinu og fékk mér pizzasneið.

Fyrir mörgum mánuðum pantaði mamma sér ferð í siglingu um Karabíahafið ásamt annarri konu. Þær ætluðu að ferðast saman. Innifalið í ferðinni var flug til New York, gisting þar í tvær nætur,siglingin, allur matur og drykkur og kannski eitthvað meira sem ég tel ekki með. Ég las um þessa ferð í bæklingnum og þetta var algjör draumaferð í alla staði. Þær áttu t.d. að hafa klefa á skipinu sem var um 50 fermetrar og um borð var bíó, danssalir, spa, búðir, hárgreiðslustofa og fl. og fl. sem of langt er að telja upp.

Loksins rann þessi langþráði dagur upp, dagurinn sem draumaferðin hefst.
Þegar þær voru í  hér úti á velli var hin konan stoppuð og sagt: þú getur ekki notað þennan passa til Bandaríkjanna. Konan hváði, það verður að vera segulrönd( eða eitthvað þannig) á passanum.

Þær urðu að redda þessu í einum grænum því þær auðvitað komu út á völl 2 tímum fyrir brottför.Mamma hringdi í systur mína og hún hringdi út og suður og eftir mikla fyrirhöfn og mörg símtöl hringdi hún í mömmu og sagði henni að hún hefði náð að fá sérstaka flýtimeðferð og vegabréfið væri til, þær yrðu bara að sækja það í bæinn.Tóku þær þá leigubíl frá Leifsstöð( farangurinn var að sjálfsögðu búinn að fara í gegn)og inn í Rvík til að ná í vegabréfið. Gustaði svo mikið af kerlingunum að það sá í iljarnar á þeim þegar þær hlupu inn til að ná í vegabréfið. Bíllinn beið á meðan. Þær komu svo út og báðu bílstjórann að aka eins hratt og honum væri stætt út á Leifsstöð. Stukku þær svo út úr bílnum þar og ruku inn.

Það er það af bílstjóranum að segja að þegar hann var kominn í burtu frá flugstöðinni tók hann eftir GSM síma í aftursætinu. Tók upp símann og hringdi í síðasta símanúmerið sem var hringt í úr símanum. Lendir þá á systur minni sem reddaði vegabréfinu og hún bað hann að fara með símann út á flugstöð, hún skildi láta vita að sími væri væntanlegur á Leifsstöð í flug til Bandaríkjanna.Að sjálfsögðu sagði hún að kerlingarnar skyldu borga bílinn.

Nú kerlingarnar ruku inn og að innritunarborðinu aftur. Þeim var þá sagt að vélin væri farin.Þarna hafa þær staðið eins og villuráfandi sauðir. Sá konan á innritunarborðinu aumur á þeim og sagði að hún gæti reddað 2 sætum í flug til Boston því það hefði orðið seinkun á þeirri flugvél. Og eins gæti hún reddað flugi frá Boston til New York, en það væri auðvitað aukaflug og það kostaði 20 þúsund.Mamma varð að hringja í systur mína, biðja hana að fara á einkabankann sinn og millifæra á debetkortið 20 þúsund. Hún hafði bara einhvern smá vasapening með á debetkortinu. Þær tóku nú gleði sína aftur og flugu með vélinni.

Í New York voru þær í tvo daga svo kom skipið sem þær áttu að sigla með. Þegar þær voru að stíga um borð voru þær að sjálfsögðu beðnar um vegabréfin sín. Fann þá ekki konan þetta rándýra glænýja vegabréf. Hún leitaði og leitaði en fann ekki bréfið hvernig sem hún leitaði. Urðu þær þá að fara frá borði og skipið sigldi sína leið án tveggja farþega.

Þær urðu að vera í New York þessa 8 daga sem draumaferðin átti að standa. Urðu þær nú að leita sér að gistingu þessa daga og fengu inni á hóteli. Mátti hver um sig borga 80 þúsund fyrir það. Auðvitað var enn meiri óheppni með, því mamma var bara með debetkort og í Bandaríkjunum er ekki hægt að nota það.Hringdi mamma þá í systur mína( auðvitað) og bað hana að hafa samband við Visa til að athuga hvort það væri einhver möguleiki að redda korti í einum grænum. Þeir gátu reddað þessu.Um kvöldið uppi á herbergi fer konan eitthvað að gramsa í ferðamannaveskinu sínu( svona tuðra sem maður er með framan á sér) og finnur blessað vegabréfið!!! Daginn eftir ósköpin öll var hringt til mömmu á hótelið og þá var það maður sem sagðist vera með pening til hennar frá Íslandi. Þá var því reddað! Konan sem var með mömmu tók bara með sér stuttermaboli og þannig fatnað svo hún var að drepast úr kulda þarna. Þær fóru í búðir en þar var enga hlýja peysu að fá. Allt bara sumarfatnaður. Mamma gat látið konuna hafa eina af peysunum sínum, en hún var eins og í spennitreyju í henni enda munar nokkrum númerum á þeim.

Núna er mamma komin heim og hefur ekki enn sagt okkur söguna af draumasiglingunni, hvítu ströndunum og kókospálmunum.